Pierwsze ślady rozwoju na Ziemi Kluczborskiej notowane są od połowy XIII wieku, gdy przeprowadzano szeroko zakrojoną akcję osadniczą. Prawa miejskie otrzymały wówczas 3 miasta: w 1261 roku Wołczyn, w 1268 roku Byczyna i w 1274 roku Kluczbork. Kluczbork stał się głównym ośrodkiem administracyjno-gospodarczym na mocy dokumentu lokacyjnego wydanego przez Henryka IV Probusa. W miejscowości działał sąd apelacyjny dla lokalnych sądów wiejskich. W kolejnych latach miasto wciąż się rozwijały pomimo zmian własności Ziemi Kluczborskiej. Najdłużej ziemia ta należała do piastowskiej linii brzeskiej władców.

Od połowy XVI wieku o ziemię kluczborską walczyli Habsburgowie z władcami polskimi. Kulminacją była walka pod Byczyną 24 stycznia 1588 roku, gdy Jan Zamojski pokonał Maksymiliana Habsburga. Kolejne wojny nie ominęły regionu. Czasy wojny trzydziestoletniej mocno odcięły się na miastach, gdyż były one wielokrotnie plądrowane. Dopiero pokój westfalski z 1648 roku przyniósł możliwość dalszego rozwoju ziemi kluczborskiej. Region trafił pod panowanie księstw brzeskich i oleśnickich, dzięki czemu stał się protestanckim ośrodkiem kulturalnym. W 1742 roku ziemie przeszły pod panowanie pruskie, mimo kolejnych wojen śląskich. W efekcie region pozostawał prawie 200 lat pod panowaniem niemieckim.

Fakt, że Kluczbork i przyległe miasta pozostawały blisko granicy, nie sprzyjał rozwojowi miast. Aż do okresu międzywojennego pozostawał region obszarem rolniczym. Dopiero II wojna światowa zmieniła charakter ziemi kluczborskiej. Przestała być ona regionem przygranicznym, nastąpiła wymiana ludności. Wtedy to powstało Starostwo Powiatowe w Kluczborku. Powiat kluczborki istnieje ponownie od 1999 roku.

Herb i flaga

Powiat kluczborski posiada własny herb i flagę, zawierającą kolory: żółty, czerwony i biały. Projekt herbu wykonał Michał Marciniak-Kożuchowski. Projekt nawiązuje do tradycji Ziem Śląskich i Zmieni Kluczborskiej. Dlatego podstawą herbu jest gotycka tarcza. Ponadto w środkowym polu znajduje się czerwony krzyż kotwiczny z gwiazdą sześciopromienną u podstawy. Krzyż przecina tarcza sercowa o srebrnym polu i obrysie, w której znajduje się czerwony mur z trzema basztami. Nad środkową basztą umieszczony jest czerwony krzyż równoramienny. Na dole na środku muru znajduje się srebrna brama ze złoto-czarną kratą i złotymi skrzydłami drzwi.